به نقل از «ایران آنلاین»

جلال طالبی: من را هیچوقت خودی ندانستند

تاریخ انتشار: ۳۰ شهریور ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۳۶۲۹۴۰

پرونده پر و پیمانی روی میز گذاشتند که همه مصاحبه ها و گفتگوهای من تویش بود. حتی آن آقا گفت ما می دانیم تکیه کلام تو «بهرحال» است! یعنی می خواستند بگویند تا این اندازه روی رفتار من زوم کرده اند.

میدان انقلاب- تقاطع کارگر و بلوار کشاورز، دست چپ، جفت مدرسه شهید مدرس، کتاب آمه! سر ساعت 11 من اونجام.

 

این پیامک را برای سعید زارعیان فرستادم که قرار بود با همان ریش انبوه و دوربین مشهورش بیاید سرقرار.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

لوگوی مسی رنگ «کتاب آمه» لای شاخ و برگ درخت ها انگار قایم شده است، از در شیشه ای انتشارات که داخل می شوی باید چند پله چوبی را پائین بروی تا به کافه اش برسی. دنج و آرام، پر از کتاب های انگلیسی و یک رادیوی قدیمی و چند ظرف آبی رنگ سفالی همراه با موسیقی کلاسیک از باخ. یک تلفیق بی هیاهو از فرهنگ ایرانی و غربی. درست شبیه شخصیتی که با او قرار گفتگو داشتیم. با آقا جلال طالبی. مردی وطن پرست و ایرانی که به همراه خانواده اش در امریکا زندگی می کند.

 سر ساعت 12 با علی عالی آمد. درست سر ساعت و دقیقه ای که با هم قرار داشتیم. آنقدر دقیق و وقت شناس که می شد عقربه های ساعتت را در میانه یک روز پائیزی با او کوک کنی.

از پله ها که پائین آمد، آغوش گشود. مهربانان و با تواضع. دوست فیسبوکی هستیم. معمولاً نوشته هایم را لایک می کند، اما کامنت نه. همانطور که دستم را تکان می داد گفت:

اون شعری که گذاشته بودی خیلی خوب بود! همون که میگه: در نظر سنجی چشمان تو ثابت شده است:/مژه هایت به خودی قالب ضرب المثل است/ 36درصد چشمان تو جنسش عسل است/ مابقی قهوه و فنجان و شراب و غزل است!  

این را که می گوید آرام لبخند می زند. غافلگیر می شوم. سعید زارعیان فوری دکور کافه را به هم ریخت و برای گرفتن عکس هایش صندلی های چوبی کافه که بوی قهوه گرفته اند را برد توی حیاط چید. با همان هوش عکاسی اش قفل فلزی در حیاط پشتی که یک نفر آن را به دیوار آویزان کرده بود را سوژه کرد که جلال طالبی آن را توی دستش بگیرد.

باز هم داستان قفل و کلید!

این را جلال طالبی با لبخند گفت. اشاره ای به شعار رئیس جمهور روحانی که حالا قفل سازها را هم برای رئیس جمهور شدن رویاپرداز کرده است. سعید پیشنهاد داد یکی از صندلی ها را ببرد سر تقاطع کشاورز – کارگر تا آقا جلال رویش بنشیند و کتاب به دست عکس بگیرد. ایده ای پر از ایما و اشاره مثل فیلم های عباس کیارستمی.

نه! این کارها مال جوون هاست! اجازه بده همینجا عکس بگیریم!

 

این را سرمربی سابق تیم ملی گفت. آرام و شمرده، با ادبیاتی که کسی را نمی رنجاند. دور میزی چوبی نشستیم که رویش پارچه قلمکاری پهن کرده بودند. قرارمان گپ و گفت است. هیچ پرسش از پیش آماده ای نکرده ایم، نه علاقه ای به افشاگری داریم و نه مردی که روبریمان نشسته بود نیمه پنهانی داشت. موبایل هایمان را سایلنت کرده بودیم اما موبایل سعید زنگ زد. اعتراض که کردیم خیلی جدی گفت:

من عکاسم!!

بعد گوشی اش را گرفت و رفت بیرون! دلیلش به شدت قانع کننده بود!

---

صحبت را با «جنگ» شروع کردیم. این روزها خاورمیانه بوی باروت می دهد. برای همین هر دو نفری که با هم روبرو می شوند بعد از احوالپرسی از جنگ می گویند.حتی اگر چند روزنامه نگار ورزشی باشند که می خواهند با تنها مربی تیم ملی تاریخ ایران حرف بزنند که جلوی نامش پیروزی در یک دیدار جام جهانی ثبت شده است.

 

از وضعیت سوریه متاسفم. من فرصت داشتم که سرمربی تیم ملی این کشور باشم. دمشق و بخصوص حلب از شهرهای بسیاری زیبایی بود که دیدم و الان فکر می کنم آن زیبایی ها قربانی جنگ شده است. متاسفم. متاسف. البته وقتی من سرمربی بودم فضای امنیتی خاصی داشت این کشور. همه جا نیروهای امنیتی حضور داشتند. بعضی ها هم خوشحال نبودند که یک ایرانی توی این کشور کار کند. بهرحال وضعیت بدی دارد این کشور و امیدوارم صلح و آرامش برگردد به مردم.

 

به جای قهوه، چای سفارش می دهد. فنجان سفید را لای انگشت هایش می گیرد. جوری که انگار می خواهد داغی لیوان را به دست هایش بکشد. انگشت های بلندی دارد و رگ های دستش پرخون است. جوری که انگار تازه با کسی مچ انداخته است. موقع حرف زدن نگاهش را از دوربین می دزدد. سوال که می پرسی زل نمی زند توی چشم هایت. می گوید که علاقه ای به سیاست ندارد اما هم در سوریه و هم در اندونزی سیاست با او کار داشته است.

اندونزی هم داستان عجیبی داشت. چند ماه کار کردیم تا اینکه یک دفعه اوضاع به دلایل سیاسی شلوغ شد، از سفارت همه کشورها به اتباعشان گفتند این کشور را ترک کنید. من هم مجبور شدم این کشور را ترک کنم. البته من عادت دارم به این خانه به دوشی. زندگی کولی وار. امارات بودم، سوریه بودم، انگلیس بودم، ایالات متحده و حتی ایران! از نظر بعضی ها من توی ایران هم مسافر هستم!

این را که می گوید انگشت هایش را توی هم گره می زند، نگاه می کند به رومیزی قلمکار. سکوت... سکوت ...

من عاشق این کشورم. عاشق این مردم. این چیزی است که دوست دارم به واسطه آن شناخته شوم. فوتبال و برد و باخت هایش می آید و می رود. اما عشق به مردم نه. بعد از جام جهانی با من بد برخورد شد. من انتظار نداشتم که دسته گل برایم سفارش بدهند اما هنوز هم برایم پذیرشش سخت است که چرا باید می رفتم جوابگوی بعضی ها می بودم؟! دو بار من را خواستند و حرف های غیرفوتبالی زدند که اصلاً در شان من و فوتبال ایران نبود.  

دیگر آن بازیکن 188 سانتی متری و استخوان درشت دارایی و تیم ملی نیست که 27 سالگی به دنبال پارگی مینیسک فوتبال را کنار گذاشت. قامتش ترکه ای تر شده و با همه شیک پوشی انگار کت تن اش یک سایز بزرگتر است. شاید برای همین یادآوری آن روزها آزارش می دهد.

 

پرونده پر و پیمانی روی میز گذاشتند که همه مصاحبه ها و گفتگوهای من تویش بود. حتی آن آقا گفت ما می دانیم تکیه کلام تو «بهرحال» است! یعنی می خواستند بگویند تا این اندازه روی رفتار من زوم کرده اند. یکجورهایی می خواستند من مشخص کنم اینوری ام یا آنوری! برایم آسان نبود این برخورد. یعنی چی؟ من سرمربی تیم ملی بودم. هیچ حاشیه ای نداشتم، در جام جهانی نتایج آبرومندی به دست آورده بودیم بعد از من توقعات دیگری داشتند که با اصول حرفه ای من جور در نمی آمد.  این که فلان بازیکن تیم ملی دوستانی دارد که از نظر سیاسی جور دیگری فکر می کنند به من و به فوتبال ارتباطی ندارد. برخوردها با من بدتر از غریبه ها بود. ما غریبه نواز هستیم اما من که غریبه نبودم. آدم همین کشور بودم. فارسی حرف می زدم. ساده بگویم در این فوتبال هیچوقت من را «خودی» ندانستند.

 

---

این حرف را که می زند، انگار هوای کافه سردتر می شود. چیزهای دیگری می گوید که تا دست می برم به خودکار با همان جدیت اشاره می کند اینها برای نوشتن نیست! از اینکه تمام تاریخچه فوتبالش با جام جهانی 98 فرانسه تعریف شود هم گله ای ندارد.

 

خدا را شاکرم که این فرصت به من داده شد. من هم سعی کردم در حد توانم کار کنم و پشیمان نیستم. حالا بعضی ها داستان می سازند که من کودتا کرده ام. خیلی به این چیزها توجه نمی کنم. حس می کنم یک وظیفه ای در قبال این مردم داشتم که انجام دادم و هنوز هم پاداشم را از لطف مردم کوچه و خیابان می گیرم نه از آن آقایان که در دلسرد کردن آدمها تخصص دارند.

 

هر بار حرف ایویچ می شود یادش نمی رود که یک «خدا بیامرز» پشت اسمش اضافه کند. با احترام از او حرف می زند. همانطور که از کی روش یاد می کند و می گوید اینها رزومه های خیلی خوبی دارند اما بهرحال نقدهایی هم وارد است. بعضی برخوردها باید در شان مردم ایران باشد که نیست. من با ایویچ خدابیامرز مشکلی نداشتم. فقط یکبار بین مان برخوردی پیش آمد ...

نمی خواهد در موردش حرف بزند. اما دوباره مثل حرفه ای ها نفسی تازه می کند و جانی می گیرد.

آقای صفایی فراهانی به من مسئولیت داده بود که همراه تیم ملی بروم به اردوی ایتالیا و نکات تمرینات را بنویسم تا هم یک نظارتی باشد و هم بعدها برای مربی های جوان مورد استفاده قرار بگیرد. یک روز نشسته بودم روی نیمکت و تیم داشت آن طرف تر تمرین می کرد، نت برمی داشتم، متوجه شدم آقای ایویچ خدابیامرز خوشش نیامده و گفته فلانی برود روی سکوها. من هم رفتم. روز بعد حتی دفترم را با خودم نبردم و روی سکوها نشستم. روز بعد موقع صبحانه آقای ذوالفقار نسب و مالکی هم بودند، آقای ایویچ خدابیامرز آمد گفت شما اومدی به من فوتبال یاد بدی؟ شما می خوای بازیکن های بهمن رو به ترکیب تیم اضافه کنی! منظورش حمید استیلی و علی لطیفی بود. من تعجب کردم. گفتم من آمده ام کنار شما کار یاد بگیرم و اصلا خودم را با شما مقایسه نمی کنم. البته حدس زدن اینکه چه کسی این ذهنیت را به ایویچ خدابیامرز داده بود سخت نیست! ---

فنجان چای را سر می کشد. چهره اش و تن صدایش هیچ تغییری نمی کند. انگار همان مردی است که در کنفرانس های مطبوعاتی شمرده شمرده حرف می زد یا کم حرف روی نیمکت تیم ملی می نشست. انگار یاد آن اردوی پرآشوب افتاده است. ابروهایش را در هم می کشد، نفس عمیقی می کشد.

این حرف خیلی به من برخورد. من چنین شخصیتی نداشتم و ندارم که این برخوردها را به هر قیمتی تحمل کنم. برگشتم هتل و چمدانم را بستم که برگردم تهران. آقای نوآموز متوجه شد و گفت آقای صفایی فراهانی امشب برای دیدن بازی با آث رم می آید شما بمانید. من هم قبول کردم و ماندم. متاسفانه مهندس فراهانی به دلیل فوت مادرش نیامد و آن بازی را هم باختیم که به نظر من در فوتبال یک اتفاق طبیعی است. آن بازی دوستانه بود و تیم در حال آماده سازی، اما برزیل در جام جهانی و در خانه خودش مگر 7-1 شکست نخورد؟ من متوجه حملات و نقدهای آن روزها نشدم و نمی شوم. به نظر من یکی از عادت های بد ما این است که خیلی روی نقاط ضعف آدم ها و اشتباهاتشان تمرکز می کنیم، بزرگنمایی می کنیم. کاش آنقدر آن شکست پررنگ نمی شد. ---

به عنوان کسی که از تمرینات آن روزها بارها نت برداری کرده و بازیکنان آن روزها را آنالیز کرده است نقدهایی به نحوه آماده سازی تیم 98 دارد. با افسوس از نبودن علی کریمی در آن تیم یاد می کند. تنها بازیکنی که اعتقاد دارد جایش در ترکیب تیم 98 خالی بود. از تغییر ارنج تیم از 2-4-4 به 2-5-3 گفت و اینکه بهترین کارش در آن جام جهانی احیای نادر محمد خانی و جواد زرینچه بود که طبق پلان ایویچ در ترکیب تیم اصلی قرار نداشتند.

ایویچ خدابیامرز برای تیم خیلی زحمت کشید. من منکر نیستم اما دیگران هم زحمت کشیدند. من گله ای ندارم از اینکه حتی بازی های خوب تیم ملی را به نام ایویچ بنویسند. مهم هم نیست من سیستم را از  2-4-4 به 2-5-3 تغییر دادم که بچه ها به آن عادت بیشتری دارند اما فقط یک جمله می گویم، هر تماشاگر فوتبالی هم می دانست که میهایلوویچ کاشته زن قهاری است یا آلمان ها به واسطه بیرهوف و کلنیزمن خوب سر می زنند. در واقع درد را می دانستیم، اما درمان چطور؟ یعنی اینکه می گویند ایویچ خدابیامرز می گفت یوگسلاوی فقط ممکن است از کاشته به ما گل بزند و زد، حرف دستی است اما ما هم این را می دانستیم، توصیه هم کرده بودیم که خطا ندهند پشت هیجده قدم. وقتی خطا دادیم من که نمی توانستیم میهایلوویچ را ببرم کلانتری تحویل بدهم که کاشته نزند؟ خوب است در تعریف ها و نقدها اندازه ها را رعایت کنیم. چه اصراری داریم برای طرد آدمها به جای نزدیک کردن آنها به همدیگر.

 

از او می خواهیم داستان سرمربی شدنش را بگوید. علی می پرسد: بعضی ها می گویند آقای ایویچ شما را سفارش کرد. درست است؟

آرام گوش می دهد، کف دست هایش را به هم می مالد و به قفسه کتاب های روبرو نگاه می کند. مثل وقتی که آدم می خواهد یک خاطره دور را با جزئیات کامل یادش بیاید.

بعد از شکست مقابل رُم شبش خواب بودیم که تلفن زنگ زد. فکر کردم دارم خواب می بینم. فکر کنم ساعت نزدیک 3 و نیم شب بود. آقای نوآموز بود گفت مهندس صفایی پشت خط است. مهندس گفت من به این نتیجه رسیدم که شما سرمربی تیم ملی بشوید. غافلگیر شدم و اجازه خواستم کمی فکر کنم. در تماس بعدی دوباره حرفش را تکرار کرد. با خودم فکر کردم که سالها فوتبال بازی کردن، در چلسی و تاتنهام دوره دیدن و تجربه سرمربیگری باشگاهی اگر به درد نخورد و سرمربی تیم ملی نشوم پس کی به درد می خورد؟! قبول کردم. بعداً فهمیدم گزینه های دیگری هم بوده اند و آقای صفایی برای اینکه تحت تاثیر این توصیه ها قرار نگیرد سیم تمام تلفن های دفترش را کشیده بود. قرار شد این موضوع محرمانه بماند تا اینکه به صورت رسمی از طرف آقای نوآموز موضوع اعلام شود. صبح موقع صبحانه تلفن آقای خداداد عزیزی که کنار ما نشسته بود زنگ خورد و یکی دو جمله که رد و بدل شد برگشت طرف من و گفت: تبریک آقا! ... یعنی خبرها خیلی زود درز کرده بود.

 

چای دوم را می آورند. از حاشیه های بازی ایران و آمریکا می گوید. حرف هایی که فعلاً نمی شود نوشت. تا روز مبادا. این فوتبال ایرانی چقدر حرف ناگفته و چقدر روز مبادا! از او می پرسم اگر به آن روزها برگردد در کدام تصمیم اش تجدید نظر می کند. با احتیاط و شمرده حرف می زند.

یادم می آید در یکی از اردوها یکی از بازیکنان تیم ملی که الان از اسطوره هاست به اتاق من آمد و گفت آقا شما امروز توی تمرین جلوی جمع با من تند برخورد کن! تعجب کردم. من همیشه به بازیکنان احترام می گذاشتم. به نظرم آنها نماینده یک ملت هستند. شخصیت دارند، خانواده و اصالت دارند و وظیفه من است که این احترام را خدشه دار نکنم. خودش گفت آقا ما عادت کردیم چوب بالای سرمون باشد! شما با من برخورد کنید بقیه حساب کار دستشان می آید!... البته که من آن کار را نکردم و پیشمان هم نیستم. اما شاید اگر در کنارم دستیاری داشتم که با این زبان آشنا بود، با جدیت با بعضی از حاشیه ها برخورد می کرد روند بعضی اتفاقات جور دیگری رقم می خورد. شاید عیب از من است که نمی توانم بی احترامی کنم.

 

دفترچه ام را با خودکار می گذارم جلویش تا تیم رویایی اش را برایمان بنویسد. دل دل می کند برای چیدن تیم. هر دفعه اسم یک ستاره یادش می آید. ستاره هایی که روزگار با آنها مهربان نبود. یاد محسن مسلم خانی می افتد.

این بچه یک بازیکن تمام عیار بود. یک هافبک دو پا. بچه جنوب شهر. وقتی می رفتید خانه اش گوشه حیاط مرغ و خروس داشت. اما در دارایی یک ستاره بود. مسلم خانی هیچوقت به حقش نرسید. یعنی زندگی گاهی بی رحمی های خودش را دارد. حق اش بود به جاهای بالاتری برسد اما بعدها فکر کنم در اتریش گرفتار دزدها و قاچاقچی ها شد و متاسفانه او را کُشتند.

از تجربه های فوتبالی اش قبل از انقلاب می گوید و اینکه چطور در یک روز بارانی وقتی بازیکن های تنومند تیم مصدوم بودند و نتوانستند بازی کنند نوبت به او رسید. « فوتبالم را یک جورهایی مدیون باران هستم». باران!... باران که در لطافت طبعش مثال نیست. درست مثل جلال طالبی که در نزاکت طبعش مثال نیست!

هنوز خودش را یک دارایی چی می داند و افسوس می خورد که بعد از انقلاب آن سرمایه اجتماعی خیلی راحت حراج شد و چرم فروش ها پول ریختند وسط و تیم فوتبال خریدند!

یادم می آید با دیهیم بازی داشتیم. من تازه برای دارایی بازی می کردم و توی یک بازی دو گل زدم. آقای د. اسداللهی در کیهان ورزشی نوشت: جلال طالبی لق لق زد و دو گل زد! با همین ادبیات. شاید به خاطر قد بلند و استیل دویدن من بود. بهرحال آن توصیف و تعریف هنوز یادم مانده است.

صحبت به رفاقتش با پرویز قلیچ خانی می کشد و آن عکس دو نفره شان. شاداب در لباس رسمی و با جام قهرمانی ملت های آسیا. لبخند می زند و می گوید:

خاطرخواهی کار دستم داد. پیشنهاد خیلی خوبی از تیم رمس فرانسه داشتم. ولی عاشق شده بودم. تازه با خانمم نامزد کرده بودم و اصلاً نمی توانستم تصور کنم از تهران بروم. با خودم می گفتم من بروم فرانسه؟ نه!امکان ندارد! آن موقع اینطور به زندگی نگاه می کردم. بهرحال هر آدمی افسوس هایی پشت سرش دارد.

وحید جعفری که روبرویش نشسته سرش را برمی گرداند طرف پله های چوبی کافه و می گوید:

آقای طالبی! الان دوست داشتید کی از این پله ها پائین می آمد؟ یعنی از دیدن چه کسی خوشحال می شدید؟

بدون لحظه ای مکث می گوید:

مادرم!

و بعد اشک می دود توی چشم های درشتش. باورت نمی شود مردی در 72 سالگی هنوز اینطور دلتنگ مادری باشد که در خاک دامنگیر شاهرود آرام گرفته است. می خواهم فضا را عوض کنم اما هنوز دلش پیش مادر جا مانده است.

من عادت به قسم خوردن ندارم. اما فوتبال و شهرت و این قصه ها همه چیز زندگی من نیست. به روح مادرم قسم می خورم که دلخوشی بالاتر از شادی دل مردم ندارم. من وطنم، سرزمینم و این خاک را بیشتر از هر چیزی دوست دارم، حق این مردم است که خوب زندگی کنند. محترم زندگی کنند. شاد زندگی کنند. حال خوب مردم آرامم می کند. ---

می پرسم بعد از این همه خانه به دوشی به نظرش کدام چهره اجتماعی تصویر بهتری از مردم ایران به دنیا داده است؟ کمی فکر می کند بعد می گوید:

یک خواننده. شجریان؟ بله!محمدرضا شجریان.

ساعت به دو نزدیک شده است. چای دوم را خورده ایم. سعید عکس هایش را گرفته است و علی عالی هم سلفی هایش را. جلال طالبی با آنکه می گوید همیشه کم حرف است اما با لبخند عنوان می کند هر سوالی داریم بپرسیم. می دانیم جذاب ترین پرسش ها و پاسخ ها برای خواننده ها همان هاست که نمی شود نوشت. نباید نوشت تا روز مبادا.

قرار می شود تیم رویایی اش را برود سر فرصت بنشیند و برایمان بفرستد. با همان آرامشی که از پله های چوبی کافه کتاب آمه پائین آمده بود از پشت میز بلند می شود. توی کت آبی طرح لی اش با حوصله می ایستد و با بچه های کافی شاپ عکس یادگاری می گیرد. نگاهش می کنم و یاد شبی می افتم که آمریکا را 2-1 بردیم. حتی اگر مقاومت کنی باز هم صدای جواد خیابانی و هیجانش وقتی از ضربه سر حمید استیلی تعریف می کند و از فرار مهدی مهدوی کیا توی سرت می پیچد. فکر می کنم به آن شب که انگار داشتیم آسمان را لمس می کردیم و سخت است باور کنیم این مرد، با همین آرامش و وقار چطور برای آن ستاره های پرشر و شور در رختکن حرف زده است. چطور این همه برخورد تلخ را در این سالها  تاب آورده است، وقتی آن مرد با پرونده پر و پیمان روبرویش نشست چطور با حس گزنده «غیرخودی» بودن کنار آمده است ...

 هنوز می شود از او سوال پرسید و گپ زد اما می ترسم یک دفعه یاد اخوان ثالث بیفتند و بگوید:

دست بردار ازین در وطن خویش غریب!

همانطور که آمده بود می رود. فروتن و صبور. شاید برای فراموش کردن این همه خاطره که ما زنده کرده ایم برود سراغ کتابی که این روزها می خواند. «مرشد و مارگاریتا». رمانی روسی نوشته میخائیل بولگاکف که اولین نسخه خطی آن را دو سال بعد به دست خود آتش زد. احتمالاً به دلیل ناامیدی از شرایط خفقان‌آور آن زمان اتحاد جماهیر شوروی... جلال فوتبال ایران اما هنوز امیدوار است.

 

منبع: مجله دنیای فوتبال

---

 

منبع: ایران آنلاین

کلیدواژه: سرمربی تیم ملی جلال طالبی جام جهانی آن روزها بعضی ها پله ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۳۶۲۹۴۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کشته شدن ۲ سرباز رژیم صهیونیستی در حمله خودی

بر اثر تیراندازی اشتباهی نیروهای ارتش رژیم صهیونیستی، ۲ سرباز این رژیم کشته شدند.

به گزارش ایسنا، ارتش رژیم صهیونیستی نتایج تحقیقات اولیه درباره کشته شدن ۲ سرباز خود را اعلام کرد که در جریان جنگ غزه بر اثر تیراندازی نیروهای خودی کشته شدند.

به نقل از i۲۴ نیوز، ارتش صهیونیستی اعلام کرد در بررسی‌های اولیه یگان ۹۹ در مورد حادثه کشته شدن ۲ سرباز مشخص شد که یکی از تانک‌های واحد ۷۶۹ از محل مخفی و حفاظت‌شده که سربازان برای تعمیر تانک‌ها در آن مخفی شده بودند، خارج شد و خدمه تانک متوجه حرکت در ساختمانی خارج از محدوده خود شدند و بدون تشخیص اینکه این حرکت ناشی از یک نیروی ارتش رژیم صهیونیستی در ساختمان است، آتش گشودند. بر اثر این تیراندازی به سمت ساختمان، نظامیان حاضر در آن کشته شدند.

ارتش رژیم صهیونیستی همچنین اعلام کرد نیروهای مسلح که متوجه وقوع این حادثه شدند موشک ضد تانک و گلوله به سمت ساختمان شلیک کردند که در نتیجه یک سرباز زخمی شد.

از زمان آغاز حملات رژیم صهیونیستی به نوار غزه، نیروهای ارتش اشغالگر بارها به اشتباه نظامیان خودی را هدف قرار داده‌اند.

انتهای پیام